Ο Ανέστης Σταματιάδης και η Ουρανία Σαββάκη παντρεύτηκαν στο Οδεμίσιο της Σμύρνης και απέκτησαν ένα γιο το Σταύρο το 1919. Ο Ανέστης ήταν καπνέμπορος και είχε στην κατοχή του μικρές εκτάσεις με καλλιέργειες και δέντρα. Όταν ο τουρκικός στρατός κατέλαβε την πόλη, εκείνος αιχμαλωτίστηκε και λίγο καιρό αργότερα σκοτώθηκε, ενώ η Ουρανία με το μικρό της γιο κατάφερε να φτάσει στη Σμύρνη από εκεί στον Πειραιά και στη συνέχεια στο Βόλο, μαζί με τον αδελφό και την θεία της. Ο Δημήτριος Βαλαχής, κτηνοτρόφος από το Εγγλεζονήσι, έφτασε στο Βόλο μαζί με τον αδελφό του Γιώργο και εκατοντάδες συμπατριώτες του. Ήταν χήρος. Γνώρισε την Ουρανία, σύντομα παντρεύτηκαν και το 1931 απέκτησαν την κόρη τους Ελένη. Το προσφυγικό δωμάτιο της Ουρανίας στο «Φαρδύ» μετατράπηκε στο «Κρεοπωλείον το Άνθος», και η οικογένεια έμεινε στο προσφυγικό δωμάτιο του Δημητρίου Βαλαχή. Σήμερα, 100 σχεδόν χρόνια μετά, το κρεοπωλείο του Δημητρίου Βαλαχή συνεχίζει να λειτουργεί στο ίδιο ακριβώς σημείο στη Λεωφόρο Ειρήνης, στο Φαρδύ από τα δισεγγονά του, τα εγγόνια του Σταύρου.

Η Ουρανία Σταματιάδου-Κουτσογιάννη, εγγονή της συνονόματης γιαγιάς της, είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός και πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Μικρασιατών Νέας Ιωνίας Μαγνησίας «Το Εγγλεζονήσι». Η ιστορία των παππούδων της, ο τόπος καταγωγής τους, η Έξοδος και η νέα ζωή που έστησαν στα προσφυγικά τετράγωνα της Νέας Ιωνίας είναι για την ίδια όχι μόνο το παρελθόν της οικογένειάς της, αλλά κομμάτι της ιστορίας του μικρασιατικού ελληνισμού, της προσφυγικής μετακίνησης του 1922 και των νέων προσφυγικών συνοικισμών που ξεπήδησαν σε όλη τη χώρα. Με περισσή γενναιοδωρία μοιράζεται τις ιστορίες της οικογένειάς της και των υπόλοιπων εγγλεζονησιωτών. Πλάι στις ιστορίες αυτές, σε μια μικρή βιτρίνα του Συλλόγου έχει αποθέσει τα λιγοστά από τα οικιακά αντικείμενα που έφεραν μαζί τους οι πρόγονοι της και πρόγονοι άλλων μελών του Συλλόγου.

Σοκολατιέρα 

Η σοκολατιέρα απο τη προσωπική συλλογή της κας Σταματιάδου

Αυτό ήταν ένα από τα λιγοστά που είχε φέρει μαζί της, επειδή ακριβώς ήταν από το γάμο της κόρης της. Ήταν αυτό που ήθελε η κόρη, που το χρησιμοποιούσε, δεν ξέρω γιατί... περισσότερα δεν λέγανε και πολλοί. Αυτά δηλαδή που τους συγκινούσαν και που ήταν σχετικά με το τί υπέφεραν, τί πέρασαν στην πατρίδα, απέφευγαν να τα λένε... 

Απόσπασμα από τη συνένετυξη της κας Ουρανίας Σταματιάδου

                       Λάμπα

                                                                 Από την έκθεση του συλλόγου  μικρασιατών Βόλου  ''Το Εγγλεζονήσι''

Άλλο ένα οικιακό αντικείμενο που μεταφέρθηκε στον ''άλλο'' τόπο. Μια λάμπα που φώτιζε ένα σπίτι, μια οικογένεια την ώρα του βραδινού γεύματος, το βιβλίο του παιδιού που διάβαζε.. Μια λάμπα που φώτιζε την ίδια τη ζωή. Μια προσπάθεια να μεταφερθεί η οικογενειακή θαλπωρή, η αίσθηση του σπιτιού, της φωλιάς, στο νέο τόπο που έπρεπε να κάνουν με κάποιο τρόπο ''δικό'' τους.  

Κανατάκι

                                                         Από την έκθεση του συλλόγου Μικρασιατών Βόλου '' το Εγγλεζονήσι''

Ένα μικρό κανάτι. Ένα ''ευγενές εργαλείο΄΄ της κουζίνας, του ''καλού τραπεζιού''. Ένα ασημένιο και αστραφτερό-κάποτε- αντικείμενο, με μεγάλη αξία. Πόσες φορές άραγε να το είχε χρησιμοποιήσει η οικοδέσποινα για να ευχαριστήσει την οικογένειά της και τους καλεσμένους της; Ποιος να της το είχε χαρίσει και να το αγάπησε τόσο για να το φέρει μαζί της στην καταστροφή αλλά και ποια να ήταν η χρηματική  του αξία ώστε να το φυλάξει μέσα στον πανικό; Ίσως να ίσχυαν και οι δύο υποθέσεις. Ίσως και καμία... Ας αφεθούμε στην αίσθηση ενός τέτοιου αντικειμένου, γνωρίζοντας μόνο την πιο γενική του προέλευση και τις συνθήκες υπό τις οποίες  έχει φτάσει σήμερα μπροστά στα μάτια μας... 

Ανθοδοχεία

                                                               Η κυρία Σταματιάδου μας έδειξε με καμάρι τα ανθοδοχεία της μητέρας της

 Αυτό ήταν η βάση του ανθοδοχείου. (...)  Ήταν ανθοδοχειάκια μικρά. Τώρα από την προίκα της ήτανε; Από τη μαμά της ήτανε; Δεν θυμάμαι... Αν ήταν δώρα από το γάμο της μαμάς; Μάλλον δώρα ήταν από το γάμο της μαμάς αυτά, γιατί έχω και άλλα τέτοια κειμήλια από τη μαμά...

Απόσπασμα από τη συνένετυξη της κας Ουρανίας Σταματιάδου