Σοκολατιέρα
Η Ουρανία Σταματιάδου-Κουτσογιάννη, εγγονή της συνονόματης γιαγιάς της, είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός και πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Μικρασιατών Νέας Ιωνίας Μαγνησίας «Το Εγγλεζονήσι». Η ιστορία των παππούδων της, ο τόπος καταγωγής τους, η Έξοδος και η νέα ζωή που έστησαν στα προσφυγικά τετράγωνα της Νέας Ιωνίας είναι για την ίδια όχι μόνο το παρελθόν της οικογένειάς της, αλλά κομμάτι της ιστορίας του μικρασιατικού ελληνισμού, της προσφυγικής μετακίνησης του 1922 και των νέων προσφυγικών συνοικισμών που ξεπήδησαν σε όλη τη χώρα. Με περισσή γενναιοδωρία μοιράζεται τις ιστορίες της οικογένειάς της και των υπόλοιπων εγγλεζονησιωτών. Πλάι στις ιστορίες αυτές, σε μια μικρή βιτρίνα του Συλλόγου έχει αποθέσει τα λιγοστά από τα οικιακά αντικείμενα που έφεραν μαζί τους οι πρόγονοι της και πρόγονοι άλλων μελών του Συλλόγου.
Η σοκολατιέρα από τη προσωπική συλλογή της κας Σταματιάδου
Το όνομά της ήταν Αναστασία Βαφέα (προγιαγιά της κυρίας Ουρανίας) και είχε τρία παιδιά, δυο γιους και μία κόρη, τη Φωτεινή. Την οποία όμως Φωτεινή την έχασε πολύ νωρίς και αυτό (πιάνει τη σοκολατιέρα) το αντικείμενο ήταν ιδιαίτερα συναισθηματικά δεμένη με αυτό, επειδή ακριβώς ήταν το αγαπημένο της κόρης της στην πατρίδα. Ήταν η σοκολατιέρα. Κερνούσε η κόρη. Η οποία όμως κόρη αρρώστησε και πέθανε και έμεινε στην Μικρά Ασία. Η γιαγιά γύρισε χωρίς την κόρη εδώ. Και θυμάμαι έχω την εικόνα της. Καθόταν πάνω στο κρεβάτι της, τα πόδια έτσι σταυρωμένα και έκλαιγε και μνημόνευε τη Φωτεινή. Και αυτό ήταν ένα από τα λιγοστά που είχε φέρει μαζί της, επειδή ακριβώς ήταν από το γάμο της κόρης της. Ήταν αυτό που ήθελε η κόρη, που το χρησιμοποιούσε, δεν ξέρω γιατί... περισσότερα δεν λέγανε και πολλοί. Αυτά δηλαδή που τους συγκινούσαν και που ήταν σχετικά με το τί υπέφεραν, τί πέρασαν στην πατρίδα, απέφευγαν να τα λένε...
Απόσπασμα από τη συνένετυξη της κας Ουρανίας Σταματιάδου